چگونه تفکر “هژمونی لیبرال” و “اعتبار” مانع از اتخاذ استراتژی واقع‌گرایانه توسط واشنگتن می‌شود؟

تفکر «هژمونی لیبرال» و وسواس نسبت به مفهوم «اعتبار»، واشنگتن را در وضعیتی از «ناهمخوانی استراتژیک» گرفتار کرده است که مانع از پذیرش محدودیت‌های قدرت آمریکا و اتخاذ یک استراتژی واقع‌گرایانه می‌شود.

بر اساس منابع، این دو عامل باعث می‌شوند که ایالات متحده حتی زمانی که سعی دارد سیاست‌های خود را اصلاح کند (مانند استراتژی ۲۰۲۵ ترامپ)، همچنان به تعهدات خطرناک و غیرقابل پیروزی پایبند بماند.

در ادامه، تأثیر مخرب این دو تفکر بر تصمیم‌گیری واشنگتن تشریح می‌شود:

۱. توهم قدرت نامحدود ناشی از «هژمونی لیبرال» هژمونی لیبرال به عنوان یک ایدئولوژی، بر این باور استوار است که آمریکا باید دموکراسی و بازارهای آزاد را در سراسر جهان گسترش دهد و هر ملتی را در نظمی به رهبری ایالات متحده ادغام کند.

• انکار واقعیت: این تفکر باعث شده است که هر دو حزب جمهوری‌خواه و دموکرات برای دهه‌ها تصور کنند که قدرت آمریکا نامحدود است و می‌توانند همزمان چندین جنگ را مدیریت کنند.
• ناتوانی در پذیرش جهان چندقطبی: حتی زمانی که استراتژی جدید ترامپ به شکست «ملت‌سازی» و لزوم «خویشتنداری» اعتراف می‌کند، همچنان تحت تأثیر بقایای این تفکر است.
• واشنگتن نمی‌تواند بپذیرد که یک قدرت بزرگ دیگر (چین) بر منطقه خود تسلط یابد.
• واقع‌گرایی حکم می‌کند که یک هژمون در حال افول باید ظهور یک قدرت منطقه‌ای را «پذیرا» شود (Accommodation) تا از جنگ جلوگیری کند، اما تفکر هژمونیک این را شکستی غیرقابل قبول می‌داند و حکم به «مبارزه» می‌دهد.

۲. دامِ «اعتبار» (Credibility Trap) مفهوم «اعتبار» به اصلی‌ترین مانع برای عقب‌نشینی منطقی (Retrenchment) تبدیل شده است.

واشنگتن معتقد است که اگر از دفاع تایوان دست بکشد، کل سیستم اتحادهایش در آسیا (ژاپن، کره جنوبی، استرالیا) فرو می‌پاشد.

• اولویت دادن به آبرو بر امنیت: این منطق باعث می‌شود آمریکا متعهد به دفاع از موقعیت‌هایی شود که از نظر نظامی غیرقابل دفاع هستند.
• آمریکا برای حفظ آبرو، وارد جنگی می‌شود که شانس پیروزی در آن اندک است، زیرا می‌ترسد عقب‌نشینی به شهرتش لطمه بزند.
• تبدیل درگیری محدود به فاجعه: منطق اعتبار، هر عقب‌نشینی تاکتیکی را به عنوان «ضعف» تفسیر می‌کند.
• به همین دلیل، آمریکا نمی‌تواند بین منافع حیاتی (امنیت نیمکره غربی) و منافع پیرامونی (تایوان) تمایز قائل شود.
• جان مرشایمر هشدار می‌دهد که این دقیقاً همان دلیلی است که امپراتوری بریتانیا را نابود کرد؛ آن‌ها با وجود کاهش قدرت نسبی، سعی کردند تمام تعهدات جهانی خود را حفظ کنند.

۳. فلج سیاسی در واشنگتن فرهنگ سیاسی آمریکا، اتخاذ استراتژی واقع‌گرایانه را غیرممکن کرده است. هر رئیس‌جمهوری که آشکارا تایوان را رها کند یا از اروپا خارج شود، از نظر سیاسی نابود شده و به تسلیم متهم می‌شود.

• مصالحه ناکارآمد: نتیجه این فشارها، استراتژی‌ای است که نیمی از آن «خویشتنداری» (برای راضی کردن واقع‌گرایان) و نیمی دیگر «برتری‌طلبی» (برای راضی کردن عقاب‌های چین) است.
• این یعنی آمریکا در مناطقی که تهدید کم است (اروپا) عقب‌نشینی می‌کند، اما در خطرناک‌ترین منطقه (آسیا) تعهداتش را دوچندان می‌کند،.

نتیجه‌گیری ترکیب این دو عامل باعث شده است که واشنگتن نتواند بر اساس «موازنه قدرت» و «جغرافیا» تصمیم بگیرد.

واقع‌گرایی حکم می‌کند که جنگ در حیاط خلوت یک رقیب همتا (چین) با خطوط تدارکاتی ۷۰۰۰ مایلی، محکوم به شکست است؛ اما «هژمونی لیبرال» و «اعتبار» این واقعیت فیزیکی را نادیده می‌گیرند و آمریکا را به سمت جنگی اجتناب‌ناپذیر سوق می‌دهند.

برای درک بهتر این وضعیت، می‌توان از تمثیل «سرمایه‌گذار ورشکسته» استفاده کرد: آمریکا مانند سرمایه‌گذاری است که بخش بزرگی از سرمایه خود را در یک پروژه زیان‌ده (تعهدات جهانی) از دست داده است.

منطق اقتصادی (واقع‌گرایی) حکم می‌کند که جلوی ضرر را بگیرد و از بازار خارج شود.

اما به دلیل ترس از دست دادن اعتبار در بازار و عدم پذیرش شکست (هژمونی لیبرال)، او باقی‌مانده سرمایه حیاتی خود را روی پرریسک‌ترین سهام ممکن (جنگ با چین بر سر تایوان) شرط‌بندی می‌کند، به امید اینکه یک برد بزرگ، تمام اشتباهات گذشته را جبران کند؛ غافل از اینکه این شرط‌بندی نهایی می‌تواند منجر به ورشکستگی کامل (جنگ جهانی) شود.