رشتهای گسترده از مهندسی و علوم که به توسعه هواپیما و فضاپیما اختصاص دارد
دو شاخه اصلی آن مهندسی هوانوردی است که با وسایل نقلیه در جو زمین سروکار دارد و مهندسی فضانوردی که بر فضاپیماهایی که فراتر از جو زمین فعالیت میکنند تمرکز دارد.
شاخههای مهندسی هوافضا
مهندسی هوانوردی: این شاخه بر طراحی، ساخت و نگهداری هواپیما و سیستمهای پیشرانش آنها تمرکز دارد. این رشته شامل آیرودینامیک، طراحی سازه و آزمایش پرواز در جو زمین میشود.
مهندسی فضانوردی: این شاخه که گاهی اوقات به صورت محاورهای “علم موشک” نامیده میشود، با علم و فناوری فضاپیماها، ماهوارهها و وسایل پرتاب سروکار دارد. این رشته شامل اختردینامیک (مکانیک مداری)، سیستمهای پیشرانش برای فضا و موادی است که میتوانند در شرایط سخت مقاومت کنند.
مهندسی الکترونیک هوانوردی: این تخصص بر جنبههای الکترونیکی هوافضا، از جمله سیستمهای ناوبری، ارتباطی و کنترل برای هواپیما و فضاپیما تمرکز دارد.
ایران نه تنها از قابلیت، بلکه از **بلوغ** در چرخه توسعه فناوری ماهواره برخوردار است.
تاریخچه هوافضا
هوانوردی اولیه (اواخر قرن نوزدهم – اوایل قرن بیستم): پیشگامان اولیه مانند سر جورج کیلی مفاهیم نیروی بالابر و نیروی پسا را از هم جدا کردند و اصول بنیادی مهندسی هوانوردی را بنا نهادند. در سال ۱۹۰۳، برادران رایت اولین پرواز کنترلشده و موتوردار را انجام دادند.
جنگهای جهانی: پیشرفتهای چشمگیری در طول جنگ جهانی اول و دوم رخ داد و توسعه هواپیماهای نظامی را تسریع کرد. این دوره شاهد معرفی هواپیماهای جت اولیه، مانند Messerschmitt Me 262 در سال 1944 بود.
مسابقه فضایی (دهههای ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰): اصطلاح “هوافضا” در سال ۱۹۵۸ ابداع شد، و جو و فضای بیرونی را به عنوان یک قلمرو واحد برای مهندسی در نظر گرفت. پس از آنکه اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۵۷ اسپوتنیک ۱ را پرتاب کرد، ایالات متحده ناسا را تشکیل داد که منجر به دههها نوآوری سریع شد. نقاط عطف کلیدی شامل اولین انسان در فضا، یوری گاگارین (۱۹۶۱) و اولین انسانی که روی ماه قدم گذاشت، نیل آرمسترانگ (۱۹۶۹) است.
دوران مدرن: امروزه، صنعت هوافضا با توسعهی موشکهای قابل استفادهی مجدد، پیشرفت در فناوری ماهواره و حوزهی رو به رشد سفرهای فضایی تجاری شناخته میشود.
فناوریها و کاربردهای کلیدی
فناوریهای هوافضا کاربردهایی بسیار فراتر از پرواز و اکتشافات فضایی دارند و از بسیاری جهات بر زندگی روزمره تأثیر میگذارند.
ارتباطات: ماهوارهها خدمات مخابراتی جهانی، پخش تلویزیونی و اینترنتی را ارائه میدهند.
ناوبری: فناوری سیستم موقعیتیاب جهانی (GPS) که در ابتدا برای مصارف نظامی توسعه داده شده بود، اکنون برای ناوبری غیرنظامی نیز ضروری است.
سیستمهای دفاعی: این صنعت هواپیماهای نظامی، موشکها، پهپادها (پهپادها) و سایر فناوریهای پیشرفته دفاعی را تولید میکند.
رصد زمین: ماهوارهها آب و هوا، تغییرات اقلیمی و شرایط محیطی را رصد میکنند و به نظارت نیز کمک میکنند.
علم مواد: تحقیقات در زمینه مواد سبک و بادوام منجر به تولید کامپوزیتها و آلیاژهای جدیدی شده است که در بسیاری از صنایع مورد استفاده قرار میگیرند.
شرکتها و آژانسهای بزرگ
بخش هوافضا تحت سلطه ترکیبی از سازمانهای دولتی و شرکتهای بزرگ چندملیتی است.
سازمانهای دولتی:
ناسا (ایالات متحده): سازمان ملی هوانوردی و فضایی، پیشرو در اکتشافات فضایی، اکتشافات علمی و تحقیقات هوانوردی است.
دارپا (ایالات متحده): آژانس پروژههای تحقیقاتی پیشرفته دفاعی (DARPA) مسئول توسعه فناوریهای نوظهور برای استفاده نظامی است و نوآوریهایی دارد که اغلب به فعالیتهای غیرنظامی منجر شدهاند.
شرکتهای خصوصی:
ایرباس (اروپا): یک رهبر جهانی در هواپیماهای تجاری و همچنین هواپیماها و هلیکوپترهای نظامی.
بوئینگ (ایالات متحده): تولیدکننده اصلی جتهای تجاری، سیستمهای دفاعی، ماهوارهها و موشکها.
لاکهید مارتین (ایالات متحده): پیشرو در هواپیماهای دفاعی و نظامی، که به خاطر جتهایی مانند F-35 شناخته میشود.
اسپیس ایکس (ایالات متحده): پیشگام در پرتاب موشکهای قابل استفاده مجدد و پرتابهای فضایی تجاری.
شرکت Raytheon Technologies (ایالات متحده): بر روی سیستمهای موشکی، حسگرهای پیشرفته و الکترونیک هوانوردی تمرکز دارد.
بلو اوریجین (ایالات متحده): یک شرکت خصوصی که فناوری موشکهای قابل استفاده مجدد و گردشگری فضایی را نیز دنبال میکند. .
جهان تحلیل- تحلیل اخبار و رویدادهای مهم ۲۴ ساعت گذشته از منابع معتبر جهان در یک نگاه
این وب سایت از کوکی ها استفاده می کند. با ادامه استفاده از این وب سایت شما در حال دادن رضایت به کوکی ها در حال استفاده هستید. بازدید از سیاست حفظ حریم خصوصی و کوکی.