1ایا در مورد این تحلیل نظری دارید؟xپیشی‌گرفتن چین با پرتاب الکترومغناطیس جنگنده J-35
این منبع، که عمدتاً متشکل از مقاله‌ای تحلیلی به قلم وانگ چیانگ، سرهنگ ارشد بازنشسته ارتش آزادی‌بخش خلق چین، است، به بررسی **پیشرفت‌های چشمگیر چین در فناوری هوانوردی ناوهای هواپیمابر** می‌پردازد.
تمرکز اصلی بر **موفقیت پرتاب و بازیابی جنگنده پنهان‌کار J-35** توسط ناو هواپیمابر “فوجیان” با استفاده از سیستم کاتاپولت الکترومغناطیسی (EMALS) است.
این مقاله استدلال می‌کند که این دستاورد نه تنها چین را هم‌سطح ایالات متحده قرار نمی‌دهد، بلکه به دلیل **برتری‌های فناورانه سیستم EMALS چین** در قابلیت اطمینان و کارآیی، آن را در این زمینه پیشتاز می‌کند.
همچنین، این منبع به **ضعف‌های سیستم EMALS ناوهای کلاس فورد آمریکا**، از جمله طراحی پیچیده و نرخ بالای خرابی، اشاره کرده و نتیجه می‌گیرد که رویکرد مستقل چین منجر به **برتری عملیاتی** و نرخ بالاتر تولید پرواز (Sortie Rate) شده است.
چگونه مزیت‌های فنی سیستم پرتاب الکترومغناطیسی چین، بر قابلیت‌های عملیاتی آمریکا غلبه می‌کند؟
مزیت‌های فنی سیستم پرتاب الکترومغناطیسی چین، که در ناو هواپیمابر فوجیان (Fujian) به کار رفته است، باعث شده است که توانایی‌های عملیاتی چین در این حوزه از ایالات متحده پیشی بگیرد.
این برتری عملیاتی عمدتاً ناشی از ثبات بالا، معماری ساده‌تر، و نرخ بالاتر تولید پرواز (Sortie Generation Rate) است که در مقابل چالش‌های طراحی و قابلیت اطمینان سیستم EMALS (سیستم پرتاب هواپیما الکترومغناطیسی) آمریکا در کلاس فورد قرار می‌گیرد.
در اینجا تشریح می‌شود که چگونه مزیت‌های فنی چین بر قابلیت‌های عملیاتی آمریکا غلبه می‌کنند:
۱. قابلیت اطمینان و انعطاف‌پذیری فنی در مقابل نقایص طراحی آمریکا
سیستم پرتاب الکترومغناطیسی فوجیان یک پیشرفت نسلی را نشان می‌دهد و به گفته تحلیلگر نظامی برجسته، وانگ چیانگ، چین را از لحاظ ابعاد اصلی هوانوردی ناوگان جلوتر از نیروی دریایی آمریکا قرار می‌دهد.
- کاهش نرخ خرابی: سیستم چین از سیستم قدرت یکپارچه جریان مستقیم با ولتاژ متوسط (MVDC) استفاده می‌کند که اولین بار در جهان به کار رفته است. این سیستم به نرخ خرابی کمتر از ۰.۲ درصد دست یافته است، که این میزان یک‌هشتادم نرخ خرابی سیستم کلاس فورد آمریکا است.
- پیکربندی موازی (چین): سیستم فوجیان از یک پیکربندی موازی استفاده می‌کند که در آن هر مسیر پرتاب، ماژول ذخیره انرژی و منبع تغذیه نسبتاً مستقل خود را دارد. اگر یکی از پرتاب‌کننده‌ها دچار مشکل شود، می‌تواند تنها در ۰.۸ ثانیه جدا شود، بدون اینکه بر عملکرد پرتاب‌کننده‌های دیگر تأثیر بگذارد. همچنین، این سیستم از ابرخازن‌ها برای ذخیره انرژی استفاده می‌کند، که امکان برق‌رسانی کامل سیستم را فراهم می‌کند.
- نقایص طراحی سری (آمریکا): سیستم EMALS در ناوهای کلاس فورد به دلیل استفاده از یک طرح ترکیبی بیش از حد پیچیده (ترکیب پیشرانه الکترومغناطیسی با ذخیره‌سازی انرژی مکانیکی) و معماری توزیع برق سیم‌کشی سری (series-wired) آسیب می‌بیند. این امر به این معنی است که یک نقطه شکست می‌تواند کل سیستم را فلج کند.
- ناتوانی در تعمیر حین عملیات (آمریکا): در سیستم EMALS آمریکا، انرژی الکتریکی عظیم مورد نیاز در سه گروه ذخیره انرژی ذخیره می‌شود که به طور مشترک هر چهار پرتاب‌کننده را تغذیه می‌کنند و نمی‌توانند در سطح یک واحد خراب به صورت الکتریکی قطع شوند. در نتیجه، هر گونه نقص در یک پرتاب‌کننده، نیاز به توقف کامل عملیات پروازی دارد. فرآیند خاموش کردن موتور-ژنراتورهای EMALS به تنهایی ۱.۵ ساعت طول می‌کشد، که تعمیرات حین پرتاب هواپیما را غیرممکن می‌سازد.
- قابلیت اطمینان پایین آمریکا: بر اساس گزارش‌ها، EMALS در اولین ۷۴۷ پرتاب کشتی، ۱۰ خرابی بحرانی را متحمل شده است، که بسیار کمتر از میانگین زمان مورد نیاز بین خرابی‌های عملیاتی یعنی ۴۱۶۶ چرخه پرتاب است. قابلیت اطمینان ضعیف سیستم EMALS باعث شده است که تقریباً هر ۴۰۰ پرتاب یک بار دچار خرابی شود، که ده برابر بدتر از الزام قراردادی (یک خرابی در هر ۴۱۶۶ پرتاب) است.
۲. برتری در نرخ تولید پرواز (Sortie Rate)
مزیت سیستم الکترومغناطیسی چین نسبت به پرتاب‌کننده‌های بخار قدیمی (که هنوز توسط F-35C نیروی دریایی آمریکا استفاده می‌شوند) و سیستم EMALS کلاس فورد، در سرعت عملیات پروازی و ریتم قابل پیش‌بینی پرتاب‌ها مشهود است.
- سرعت واکنش: پرتاب‌کننده‌های بخار ۳۰ تا ۶۰ دقیقه برای افزایش فشار بخار کافی نیاز دارند. در مقابل، سیستم الکترومغناطیسی چین می‌تواند در مدت ۱۵ دقیقه آماده پرتاب باشد و زمان پاسخ‌دهی را تا ۷۵ درصد کاهش دهد.
- ریتم پرتاب مداوم: پرتاب‌کننده‌های بخار برای شارژ مجدد بین پرتاب‌ها به ۳۰ تا ۶۰ ثانیه زمان نیاز دارند و پس از ۸ تا ۱۰ پرتاب متوالی، فشار بخار به شدت کاهش می‌یابد و نیاز به مکث ۳۰ دقیقه‌ای یا بیشتر برای “جوشاندن مجدد آب” است. در مقابل، پرتاب‌کننده الکترومغناطیسی چین، که توسط بانک‌های خازنی کارآمد تأمین می‌شود، صرف نظر از توالی پرتاب، یک فاصله ثابت ۴۵ ثانیه‌ای را حفظ می‌کند.
- نرخ عملیاتی بالاتر: این تفاوت مستقیماً به ظرفیت عملیاتی تبدیل می‌شود. در حالی که طبق گزارش DOT&E (مدیر تست و ارزیابی عملیاتی وزارت دفاع آمریکا) در سال ۲۰۱۲، ناو کلاس نیمیتز (Nimitz) به طور متوسط حدود ۱۰ پرواز در ساعت انجام می‌دهد، گزارش تلویزیون مرکزی چین (CCTV) نشان داد که فوجیان نرخ ۱۲.۵ پرواز در ساعت را نشان داده است.
- تکمیل سریع‌تر بسته‌های ضربتی: نرخ پرتاب بالاتر فوجیان برای پرتاب یک موج کامل ۱۲ فروندی در عرض یک ساعت کافی است، که به تمام هواپیماها اجازه می‌دهد به طور کارآمد تشکیل آرایش دهند. این مزیت در نرخ پرتاب به ناوهای چینی اجازه می‌دهد تا آرایش‌های ضربتی کامل‌تر یا شبکه‌های دفاع هوایی ناوگان را در همان بازه زمانی مونتاژ کنند. این نقطه عطفی است که در آن کارایی عملیاتی چین از ایالات متحده پیشی می‌گیرد.
۳. امکان پلتفرم‌های بدون سرنشین و آینده نگری
مزیت‌های فنی سیستم چین، انعطاف‌پذیری بی‌نظیری برای پلتفرم‌های بدون سرنشین آینده فراهم می‌کند.
- آمادگی برای نسل پنجم و هواپیماهای بدون سرنشین: موفقیت فوجیان در پرتاب الکترومغناطیسی و بازیابی جنگنده پنهان‌کار J-35، اولین ادغام عملیاتی در جهان بین یک جنگنده نسل پنجم و سیستم پرتاب الکترومغناطیسی است. این سیستم برای انعطاف‌پذیری در آینده پلتفرم‌های بدون سرنشین طراحی شده است.
- حفظ برتری نسلی: با توجه به فناوری بالغ‌تر و پیشرفته‌تر پرتاب الکترومغناطیسی چین، و تکرار موازی برنامه‌های هواپیمای بدون سرنشین “Loyal Wingman” (بال‌نشین وفادار)، چین در موقعیت پیشرو در سطح جهانی قرار دارد.
وانگ چیانگ تأکید می‌کند که این دستاورد نماد تبدیل نیروی دریایی چین از یک دنباله‌رو فناوری به یک رهبر در یک حوزه کلیدی نسبت به ایالات متحده است.
برای درک بهتر تفاوت‌های عملیاتی، می‌توان سیستم پرتاب چینی را به یک سیستم برق موازی مدولار تشبیه کرد، جایی که هر دستگاه پرتاب مانند یک پریز برق جداگانه در خانه است که فیوز خود را دارد؛ اگر یک پریز اتصال کوتاه کند، برق بقیه خانه قطع نمی‌شود و می‌توان آن را فوراً تعمیر کرد.
در مقابل، سیستم EMALS آمریکا مانند یک سری از لامپ‌های کریسمس قدیمی است؛ اگر یک لامپ (یا یک بخش از سیستم) بسوزد، کل سیم (یا کل عملیات پروازی) از کار می‌افتد تا زمانی که کل سیستم خاموش و تعمیر شود.
این موفقیت پرتاب J-35، چه تاثیری بر موازنه قدرت هوابرد در رقابت جهانی خواهد گذاشت؟
این موفقیت پرتاب جنگنده J-35 با استفاده از منجنیق الکترومغناطیسی (EM) بر ناو هواپیمابر “فوجیان” چین، تأثیر قابل توجهی بر موازنه قدرت هوابرد در رقابت جهانی، به ویژه در حوزه هوانوردی ناوگان دریایی، خواهد گذاشت.
تحلیلگران نظامی معتقدند این دستاورد نه تنها یک گام به جلو برای چین است، بلکه نشان‌دهنده پیشی گرفتن این کشور از ایالات متحده در یک حوزه کلیدی است.
در اینجا تأثیرات اصلی این موفقیت بر موازنه قدرت جهانی آورده شده است:
۱. تبدیل چین به رهبر نسل جدید فناوری ناوهای هواپیمابر
این موفقیت، اولین ادغام عملیاتی یک جنگنده نسل پنجم (J-35) با یک سیستم منجنیق الکترومغناطیسی در جهان را رقم زد .
در حالی که اولین ناو کلاس فورد آمریکا مجهز به سیستم پرتاب الکترومغناطیسی (EMALS) در سال ۲۰۱۲ و اولین جنگنده F-35C در سال ۲۰۱۳ تحویل داده شد، نیروی دریایی آمریکا همچنان F-35C را منحصراً از منجنیق‌های بخار قدیمی ناوهای کلاس نیمیتز پرتاب می‌کند.
- پیشی گرفتن تکنولوژیکی: به گفته وانگ چیانگ، تحلیلگر نظامی ارشد چینی، این دستاورد چین را در مسابقه هوانوردی ناوگان نسل بعدی جلوتر قرار می‌دهد . او همچنین تأکید می‌کند که این امر نماد تحول نیروی دریایی چین از یک پیرو فناوری به یک رهبر در یک قلمرو کلیدی نسبت به ایالات متحده است.
- مزیت نسل جدید منجنیق: ناو فوجیان چین اکنون مزیت نسلی در فناوری منجنیق ایجاد کرده است . ناوگان هوایی چین اکنون به طور قاطع در عصر جنگنده‌های نسل پنجم قرار گرفته و این کشور را به یکی از تنها دو کشور جهان تبدیل می‌کند که قادر به عملیات چنین هواپیماهایی از ناوهای هواپیمابر هستند.
- قابلیت اطمینان برتر: سیستم منجنیق الکترومغناطیسی فوجیان از یک سیستم برق یکپارچه جریان مستقیم با ولتاژ متوسط (MVDC) استفاده می‌کند که نرخ خرابی کمتر از ۰.۲٪ دارد؛ این میزان یک‌هشتادم نرخ خرابی سیستم کلاس فورد آمریکاست که نرخ خرابی آن تقریباً یک بار در هر ۴۰۰ پرتاب است. این پایداری، قابلیت اطمینان عملیاتی چین را به شدت افزایش می‌دهد.
۲. افزایش چشمگیر کارایی عملیاتی و نرخ پرتاب (Sortie Rate)
در عملیات مدرن ناو هواپیمابر، سرعت تولید پرواز عملیاتی (sortie generation) عامل اصلی تعیین‌کننده اثربخشی است.
منجنیق‌های الکترومغناطیسی نسبت به منجنیق‌های بخار یک جهش نسلی محسوب می‌شوند که کارایی رزمی را از طریق افزایش نرخ پرتاب عملیاتی به طور اساسی بهبود می‌بخشند.
- کاهش زمان پاسخ: منجنیق‌های بخار ۳۰ تا ۶۰ دقیقه برای جمع‌آوری فشار بخار کافی نیاز دارند، در حالی که سیستم الکترومغناطیسی چین می‌تواند در کمتر از ۱۵ دقیقه آماده شود و زمان پاسخ را تا ۷۵٪ کاهش می‌دهد.
- ریتم پرتاب سریع و پایدار: منجنیق بخار برای شارژ مجدد بین پرتاب‌ها ۳۰ تا ۶۰ ثانیه نیاز دارد، اما منجنیق الکترومغناطیسی چین، با استفاده از بانک‌های خازنی کارآمد، فاصله ثابت ۴۵ ثانیه‌ای را صرف نظر از دنباله پرتاب حفظ می‌کند.
- مزیت در تعداد پرواز عملیاتی: بر اساس گزارش‌ها، ناو فوجیان نرخ پرتاب ۱۲.۵ پرواز عملیاتی در ساعت را به نمایش گذاشته است. در مقابل، یک ناو کلاس نیمیتز به طور متوسط حدود ۱۰ پرواز عملیاتی در ساعت دارد. این مزیت به ناوهای چینی اجازه می‌دهد تا آرایش‌های ضربتی کامل‌تری (مثلاً بسته ۱۲ هواپیما) یا شبکه‌های دفاع هوایی ناوگان را در همان بازه زمانی تشکیل دهند.
- نقطه عطف عملیاتی: این مزیت در نرخ پرتاب، نقطه عطف حیاتی است که در آن کارایی عملیاتی چین از ایالات متحده پیشی می‌گیرد.
۳. آمادگی برای جنگ هوایی آینده (سیستم‌های بدون سرنشین)
روند قابل پیش‌بینی جنگ هوایی آینده، رقابت بین سیستم‌های یکپارچه سکوهای سرنشین‌دار و بدون سرنشین است.
- انعطاف‌پذیری برای پهپادها: سیستم الکترومغناطیسی ناو فوجیان، قابلیت انعطاف‌پذیری بی‌نظیری برای سکوهای بدون سرنشین آینده فراهم می‌کند.
- پیشرو در ادغام پهپادها: با وجود فناوری منجنیق الکترومغناطیسی پیشرفته‌تر و بالغ‌تر چین و تکامل موازی چندین برنامه “وفادار بالی” (Loyal Wingman)، چین در حال حاضر در زمینه ادغام این سیستم‌های بدون سرنشین در ناوهای هواپیمابر در لبه پیشرو در سراسر جهان قرار گرفته است.
این دستاورد در مجموع، نشان‌دهنده یک تغییر در توازن قدرت است که در آن چین با تعهد به توسعه مستقل و خودکفا، مسیر توسعه‌ای که برای سایر ملت‌ها چندین دهه طول کشید را در کمی بیش از ده سال فشرده کرده است.
این امر توانایی نیروی دریایی چین را به یک نیروی قدرتمند آب‌های آبی با قابلیت دسترسی جهانی تبدیل می‌کند.
تشبیه برای درک بهتر:
این تفاوت در موازنه قدرت مانند تفاوت بین یک خط تولید قدیمی است که هر از گاهی نیاز به توقف و راه‌اندازی مجدد برای بازیابی انرژی (منجنیق بخار) دارد و یک خط تولید کاملاً خودکار و مدرن است که با سرعتی ثابت و بسیار قابل اطمینان و بدون نیاز به وقفه، محصولاتی پیچیده و نسل جدید (J-35 و پهپادها) را ارائه می‌دهد.
قابلیت اطمینان بالاتر و سرعت ثابت (۴۵ ثانیه) تضمین می‌کند که ناو چین می‌تواند در لحظات حساس نبرد، قدرت هوایی کامل خود را زودتر و پایدارتر از ناوهای متکی به بخار مستقر کند.
تفاوت های اساسی در طراحی و پایداری سیستم های پرتاب، چگونه سرعت و عملیات عملیاتی را تغییر می دهد؟
تفاوت‌های اساسی در طراحی و پایداری سیستم‌های پرتاب، تأثیری مستقیم و چشمگیر بر سرعت انجام پروازها (Sortie Rate)، زمان پاسخ‌دهی و آمادگی عملیاتی یک ناو هواپیمابر دارند.
منابع موجود، این تفاوت‌ها را عمدتاً از طریق مقایسه سیستم‌های پرتاب الکترومغناطیسی (EMALS) کلاس فورد ایالات متحده و سیستم پیشرفته‌تر چین در ناو هواپیمابر فوجیان تحلیل می‌کنند.
در زیر، جزئیات مربوط به چگونگی تأثیرگذاری طراحی و پایداری بر سرعت و آمادگی عملیاتی آمده است:
۱. تفاوت‌های طراحی زیربنایی و پایداری (Reliability)
طراحی سیستم پرتاب به طور مستقیم بر قابلیت اطمینان (Stability) سیستم و در نتیجه، بر آمادگی عملیاتی کلی کشتی تأثیر می‌گذارد:
- طراحی ایالات متحده (EMALS): سیستم EMALS در ناوهای کلاس فورد با یک طراحی ترکیبی بیش از حد پیچیده (Hybrid Design) شناخته می‌شود که نیروی الکترومغناطیسی را با ذخیره‌سازی انرژی مکانیکی ترکیب می‌کند. همچنین، این سیستم دارای معماری توزیع برق سری (series-wired power distribution) است، به این معنی که یک نقطه شکست واحد می‌تواند کل سیستم را فلج کند.
- نتیجه پایداری پایین: این طراحی منجر به قابلیت اطمینان ضعیفی شده است. طبق یک گزارش در فوریه ۲۰۱۹، EMALS تنها در ۷۴۷ پرتاب، ۱۰ شکست حیاتی را تجربه کرده که بسیار پایین‌تر از میانگین زمان مورد نیاز بین شکست‌های عملیاتی (۴٬۱۶۶ چرخه پرتاب) بوده است. در واقع، این سیستم تقریباً هر ۴۰۰ پرتاب دچار خرابی می‌شود، که ۱۰ برابر بدتر از الزام قراردادی است.
- طراحی چین (سیستم فوجیان): سیستم پرتاب الکترومغناطیسی در ناو فوجیان از سیستم قدرت یکپارچه جریان مستقیم با ولتاژ متوسط (MVDC) استفاده می‌کند. نوآوری‌های کلیدی آن شامل استفاده از ابرخازن‌ها (supercapacitors) برای ذخیره‌سازی انرژی است که سیستم را کاملاً الکتریکی می‌کند.
- پیکربندی موازی: مهم‌تر از آن، سیستم فوجیان دارای پیکربندی موازی است: هر مسیر پرتاب، منبع تغذیه و ماژول ذخیره‌سازی انرژی نسبتاً مستقل خود را دارد.
- نتیجه پایداری بالا: این رویکرد، نرخ شکست را به کمتر از ۰.۲٪ کاهش داده است، که یک‌هشتادم (۱/۸۰) نرخ شکست سیستم کلاس فورد ایالات متحده است.
۲. تغییر در سرعت انجام پرواز و زمان پاسخ‌دهی (Sortie Rate & Response Time)
سیستم‌های الکترومغناطیسی پیشرفته، به ویژه سیستم طراحی‌شده در چین، نرخ انجام پرواز و زمان پاسخ‌دهی را به شدت بهبود می‌بخشند و این یک مزیت تعیین‌کننده است:
- زمان آماده‌سازی (آمادگی عملیاتی):
- سیستم‌های بخار: پرتاب‌کننده‌های بخار به ۳۰ تا ۶۰ دقیقه زمان نیاز دارند تا فشار بخار کافی را برای پرتاب ایجاد کنند، که در شرایط اضطراری می‌تواند یک تأخیر مرگبار باشد.
- سیستم الکترومغناطیسی چین: این سیستم می‌تواند در کمتر از ۱۵ دقیقه آماده شود و زمان پاسخ‌دهی را تا ۷۵٪ کاهش می‌دهد.
- فاصله پرتاب (سرعت):
- سیستم‌های بخار: پرتاب‌کننده‌های بخار برای شارژ مجدد بین هر پرتاب به ۳۰ تا ۶۰ ثانیه زمان نیاز دارند. پس از ۸ تا ۱۰ پرتاب متوالی، فشار بخار به شدت افت می‌کند و نیاز به مکثی ۳۰ دقیقه‌ای یا بیشتر برای “جوشاندن مجدد آب” است، فرآیندی که سرعت کشتی را نیز کاهش می‌دهد.
- سیستم الکترومغناطیسی چین: این سیستم که توسط بانک‌های خازنی کارآمد تغذیه می‌شود، بدون توجه به ترتیب پرتاب، یک فاصله ثابت ۴۵ ثانیه‌ای را حفظ می‌کند و یک ریتم سریع و قابل پیش‌بینی را تضمین می‌کند.
- نرخ پروازدهی (Sortie Rate):
- ناوهای کلاس نیمیتز (با استفاده از بخار) به طور متوسط حدود ۱۰ پرواز در ساعت انجام می‌دهند.
- ناو فوجیان نرخ ۱۲.۵ پرواز در ساعت را نشان داده است. این تفاوت اجازه می‌دهد تا ناوهای چینی بتوانند سازندهای ضربتی کامل‌تر یا شبکه‌های دفاع هوایی ناوگان را در بازه زمانی مشابهی مونتاژ کنند، که در جنگ مدرن اهمیت حیاتی دارد.
۳. تأثیر طراحی بر عملیات و نگهداری (تعمیرپذیری و استمرار عملیات)
تفاوت‌های طراحی در معماری قدرت، تأثیر عمیقی بر توانایی کشتی برای حفظ پرتاب‌ها در حین خرابی‌ها دارد:
- سیستم EMALS کلاس فورد (عیب طراحی): EMALS با شبکه برق کشتی یکپارچه است. این یکپارچگی باعث می‌شود که خدمه تعمیر و نگهداری نتوانند سیستم را به راحتی در حین عملیات پرواز برای تعمیرات سریع ایزوله کنند.
- توقف عملیات: یک نقص در یک کاتاپولت، نیازمند توقف تمام عملیات پرواز است. فرآیند ایزوله کردن الکتریکی تجهیزات زمان‌بر است؛ خاموش کردن ژنراتور-موتورهای EMALS به تنهایی ۱.۵ ساعت طول می‌کشد. این امر یک آسیب‌پذیری حیاتی ایجاد می‌کند: کشتی ممکن است به دلیل فقدان منابع قدرت مستقل برای هر چهار کاتاپولت، در یک لحظه تعیین‌کننده نتواند هواپیما پرتاب کند.
- سیستم فوجیان (مزیت طراحی): به دلیل پیکربندی موازی، اگر یکی از کاتاپولت‌ها دچار نقص شود، می‌توان آن را تنها در ۰.۸ ثانیه ایزوله کرد بدون اینکه بر عملکرد سایر کاتاپولت‌ها تأثیر بگذارد.
به طور خلاصه، طراحی ضعیف EMALS (شبکه سری و پیچیدگی هیبریدی) منجر به قابلیت اطمینان پایین و کاهش شدید آمادگی عملیاتی در هنگام خرابی می‌شود.
در مقابل، سیستم فوجیان (شبکه MVDC و پیکربندی موازی با ابرخازن‌ها) زمان پاسخ‌دهی کوتاه‌تر، فاصله پرتاب سریع‌تر و حفظ استمرار عملیات در هنگام نقص فنی را ارائه می‌دهد، که به طور بنیادی کارایی رزمی را از طریق افزایش نرخ پرتاب‌دهی افزایش می‌دهد.
این پیشرفت، چین را از یک دنباله‌رو تکنولوژیکی به یک رهبر در این حوزه کلیدی تبدیل کرده است.
تشبیه برای درک بهتر:
اگر یک سیستم پرتاب را به یک پمپ آب (سیستم بخار) یا یک ژنراتور برق (سیستم الکترومغناطیسی) تشبیه کنیم، سیستم قدیمی بخار مانند پمپ آبی است که برای رسیدن به فشار مورد نظر نیاز به زمان طولانی دارد، پس از هر بار استفاده کمی مکث می‌کند، و پس از استفاده زیاد باید «آب جوش بیاورد» (مکث طولانی برای شارژ مجدد).
سیستم EMALS کلاس فورد، مانند یک شبکه برق شهری است که همه کاتاپولت‌ها به یک خط اصلی وصل هستند؛ اگر یکی از ترانسفورماتورها بسوزد، برق کل محله قطع می‌شود و تعمیر آن به کندی پیش می‌رود .
اما سیستم فوجیان مانند مجموعه‌ای از ژنراتورهای مستقل است که هر کدام دارای ذخیره‌ساز انرژی سریع خود هستند (ابرخازن‌ها) و اگر یکی از آن‌ها خراب شود، می‌توان آن را فوراً از شبکه جدا کرد (۰.۸ ثانیه) بدون اینکه خللی در کارکرد بقیه ایجاد شود.
این استقلال، مستقیماً به آمادگی عملیاتی پایدارتر و سرعت بیشتر در میدان نبرد منجر می‌شود.
عالی بود و لذتبخش