چگونه انکار سیاسی و تفرقه داخلی آمریکا بحران امپراتوری در حال فروپاشی را تشدید می کند؟

سلام، این سوال بسیار مهمی است که مستقیماً به مفاهیم کلیدی مطرح شده در منابع اشاره دارد.

مشاهده می‌کنیم که چگونه انکار واقعیت و تفرقه شدید داخلی در آمریکا، فرآیند زوال امپراتوری را که ریشه‌های عمیق اقتصادی دارد، تسریع و تشدید می‌کند.

در اینجا به تفصیل به بررسی چگونگی تشدید بحران امپراتوری در حال فروپاشی آمریکا توسط انکار سیاسی و تفرقه داخلی، بر اساس اطلاعات منابع، می‌پردازیم:

۱. انکار سیاسی (Political Denial) و پیامدهای آن

بخش بزرگی از واکنش رهبری آمریکا به افول خود، در حالتی است که روانشناسان آن را “انکار” می‌نامند.

انکار پدیده‌ای معمول در امپراتوری‌های رو به زوال است، زیرا کسانی که آنها را اداره می‌کنند، نمی‌خواهند این افول را ببینند و از چشم‌انداز آن می‌ترسند، بنابراین تظاهر می‌کنند که این اتفاق نمی‌افتد.

تشدید بحران از طریق انکار:

• عدم اعتراف به افول اقتصادی: مرکز دینامیک سرمایه‌داری از غرب به شرق منتقل شده است و شواهد این امر “به معنای واقعی کلمه بسیار زیاد” است. با این حال، رهبری جمهوری‌خواه و دموکرات فعالانه مشغول انکار این واقعیت یا حتی “تأکید بر خلاف آن” هستند. این امر جلوی هرگونه اصلاح یا راه حل واقعی را می‌گیرد.
• تغییر مسیر به سوی تئاتر سیاسی: سیاستمداران، از جمله رئیس جمهور، تلاش می‌کنند تا واقعیت را با کلمات و نمایش‌های تئاتری جایگزین کنند. به عنوان مثال، شعار «آمریکا را دوباره باشکوه کنیم» آقای ترامپ مستلزم تخیل یک گذشته بزرگ و ساختگی است تا بتوان فروپاشی فعلی را بدون اعتراف به آن، “رفع” کرد.
• اعمال سیاست‌های کودکانه و غیرمنطقی: این انکار منجر به رفتارهای «مضحک» و «گروتسک» می‌شود. به عنوان مثال، توجیه حملات نظامی به ونزوئلا با بهانه‌های “بسیار شفاف” برای اثبات قدرت دکترین مونرو، یک “تمرین در وانمودسازی” است که از روی ترس صورت می‌گیرد. نمونه دیگر، اعدام‌های بی‌دلیل و جمعی افراد در آب‌های بین‌المللی که مظنون به قاچاق مواد مخدر هستند؛ این در حالی است که قاچاق مواد مخدر در قوانین آمریکا مجازات اعدام ندارد.
• ایجاد توهم اقتصادی: انکار سیاسی حتی در نحوه ارائه داده‌های اقتصادی دیده می‌شود. به عنوان مثال، تعریف تعرفه‌ها به عنوان تنبیهی برای کشورهای دیگر، در حالی که در واقعیت، تعرفه مالیاتی است که توسط دولت آمریکا بر شهروندان خود (واردکنندگان آمریکایی) اعمال می‌شود و باعث افزایش قیمت‌های خرده‌فروشی می‌شود. همچنین، جشن گرفتن کاهش قیمت بوقلمون در «وال مارت» در روز شکرگزاری، در حالی که تعداد اقلام بسته به طور قابل توجهی کاهش یافته بود، نشان‌دهنده درگیری روزمره مردم با این فریب‌کاری‌ها است.

۲. تفرقه داخلی (Internal Division) و تشدید فروپاشی

همزمان با افول اقتصادی، نظام سیاسی آمریکا دچار یک “تجزیه” (disintegration) در سطوح متعدد شده است.

زمانی که وضعیت موجود دیگر قابل دفاع نیست، اجماع نیز از بین می‌رود و این امر باعث تشدید خصومت‌ها می‌شود.

تشدید بحران از طریق تفرقه:

• ایجاد دو دستگی خصمانه: این افول «سطحی از تفرقه تند» و خصومت را در کشور ایجاد کرده که همراه با احساس اضطراب شدید و «نزدیک بودن فاجعه» است. راست و چپ سیاسی اکنون تمایل به آزمایش چیزهای جدید دارند، اما «هیچ زمینه مشترکی» ندارند و «به شدت از یکدیگر متنفر به نظر می‌رسند».
• مکانیزم مقصریابی (Scapegoating): از آنجایی که هیچ یک از طرفین نمی‌تواند افول را بپذیرد، هر طرف دیگری را مقصر می‌داند. این وضعیت منجر به جستجوی “شیء غیرواقعی برای خشم” می‌شود.
  • جمهوری‌خواهان: ائتلاف ترامپ از گروه‌هایی مانند مسیحیان قوی یا برتری‌طلبان سفیدپوست تشکیل شده که شاهد از بین رفتن نفوذ خود هستند. راهکار آنها «مقصریابی» (Scapegoating) است، مانند دیوانگی ضد مهاجرت، برای یافتن مقصر خارجی یا داخلی (مانند متهم کردن دموکرات‌ها به آوردن مهاجران).
  • دموکرات‌ها: دموکرات‌ها نیز مشغول مقصر دانستن روسیه، چین و دیگران هستند.
• تجزیه درونی احزاب: حتی حزب دموکرات نیز دچار شکاف است. به عنوان مثال، کامالا هریس، معاون رئیس‌جمهور سابق، به جای تبریک به یک دموکرات جدید و جوان (ماندانی، شهردار سوسیالیست منتخب نیویورک)، توییتی طولانی در ستایش دیک چنی، یک جمهوری‌خواه راست افراطی و “جنایتکار جنگی” از نظر حزب خود، منتشر کرد. این نشان می‌دهد که حزب دموکرات عملاً با آنچه ماندانی نمایندگی می‌کند، اعلام جنگ کرده است و این نشانگر «تجزیه» (disintegration) درونی است.
• رای دادن علیه وضعیت موجود: این تفرقه و شکست رهبری در ارائه راه‌حل‌های واقعی، منجر به رای‌دهی گسترده علیه وضعیت موجود می‌شود. پیروزی قاطع یک سوسیالیست در نیویورک سیتی – شهری که مرکز مالی سرمایه‌داری غربی است – یک گام “فوق‌العاده مهم” است. این رای نه لزوماً به نفع سوسیالیسم، بلکه «علیه وضعیت موجود» و هر چیزی بود که شبیه آن باشد. این تمایل به «انداختن یک آچار بزرگ در سیستم» برای به دست آوردن تغییر، نشان‌دهنده بی‌ثباتی عمیق سیاسی است.

نتیجه‌گیری:

انکار سیاسی مانع از مواجهه با مشکلات ساختاری بنیادین، به ویژه بدهی فزاینده ملی (حدود ۳۵ تریلیون دلار) می‌شود.

این بدهی که خود محصول یک ساختار سیاسی معیوب است (تمایل ثروتمندان و شرکت‌ها به مزایای دولتی بدون پرداخت مالیات)، راه‌حل‌های عاجل و نمایشی را ایجاب می‌کند که منجر به تضعیف متحدان می‌شود.

تفرقه داخلی نیز انرژی سیاسی کشور را به سمت مقصریابی و درگیری‌های بیهوده منحرف می‌کند، در حالی که افول اقتصادی وضعیت را برای مردم عادی وخیم‌تر می‌سازد.

این شرایط در نهایت باعث می‌شود تا مردم برای یافتن راه‌حل به سمت نیروهای رادیکال (چه راست و چه چپ) روی آورند که خود نشانه‌ای از ملتهب شدن هرچه بیشتر بحران امپراتوری است.

تشبیه برای درک بهتر:

می‌توان وضعیت آمریکا را به یک کشتی بزرگ در حال غرق شدن تشبیه کرد که موتورهایش در حال از کار افتادن هستند (افول اقتصادی).

اما به جای اینکه کاپیتان و افسران ارشد (رهبران سیاسی) واقعیت را بپذیرند و به تعمیر بپردازند، چشمان خود را می‌بندند (انکار سیاسی) و شروع به فریاد کشیدن بر سر یکدیگر می‌کنند که کدام یک از آنها مقصر است که کشتی در حال غرق شدن است (تفرقه داخلی)، در حالی که سوراخ‌ها همچنان بزرگتر می‌شوند و کشتی سریع‌تر به زیر آب می‌رود.