استراتژی پشت اقدامات اسرائیل: قربانی آیینی
این متن بازنویسی شده از یک ویدیوی یوتیوب است که در آن «پروفسور جیانگ» یک تحلیل جنجالی از درگیری جاری اسرائیل و غزه ارائه می‌دهد.
پروفسور جیانگ استدلال می‌کند که اقدامات اسرائیل در غزه نه تنها به خاطر هدف‌های نظامی معمولی است، بلکه نوعی «قربانی آیینی» است که به طور عمدی در مقابل دیدگان جهان انجام می‌شود تا جهان را برانگیخته کند.
او برای پشتیبانی از ادعای خود، اقدامات اسرائیل را با اعمال تاریخی تمدن‌هایی مانند آزتک‌ها، فنیقی‌ها و رومی‌ها مقایسه می‌کند که آنها نیز قربانی‌های انسانی انجام می‌دادند.
تحلیلگر ادعا می‌کند که کشتار علنی کودکان در غزه به عنوان یک «تابوی نهایی» عمل می‌کند تا جمعیت اسرائیل را تحت یک فشار متحد کننده قرار دهد، شبیه به استراتژی چینی «جنگیدن با رودخانه در پشت سر».
جیانگ در انتها تئوری‌پردازی می‌کند که این اقدامات برای تسریع در آخرالزمان یهودی توسط افراط‌گرایان در دولت اسرائیل انجام می‌شود.
چگونه تابوی کشتار جمعی کودکان، وحدت داخلی اسرائیل را تقویت می‌کند؟
بر اساس اطلاعات موجود در منابع، تابوی کشتار جمعی کودکان، که در غزه انجام می‌شود و تقریباً نیمی از جمعیت قربانیان (۴۷ درصد) را کودکان زیر ۱۸ سال تشکیل می‌دهند، به صورت استراتژیک برای تقویت وحدت داخلی اسرائیل عمل می‌کند .
نحوه عملکرد این استراتژی بر اساس نظریه‌هایی است که در منابع مطرح شده‌اند:
۱. خلق «تابوی نهایی» برای اجبار به اتحاد
منابع استدلال می‌کنند که اقدامات اسرائیل علنی و تعمدی است. با وجود اینکه روش‌های مؤثرتر و محرمانه‌تری برای حذف جمعیت غزه وجود دارد (مانند مسموم کردن آب یا هوا)، اسرائیل انتخاب کرده است که این اقدامات را در معرض دید جهانیان انجام دهد. هدف از این نمایش عمومی این است که:
• ایجاد تابوی نهایی: با انجام «بدترین کاری که می‌توانید در جامعه مدرن انجام دهید»—یعنی کشتن کودکان—یک تابوی مطلق ایجاد می‌شود.
• برافروختن نفرت جهانی: اسرائیلی‌ها ظاهراً می‌خواهند که دنیا از آنها متنفر باشد. با وجود اینکه افکار عمومی در سراسر جهان علیه اسرائیل بسیج شده و اعتراضات مردمی به راه افتاده است، این امر دقیقاً همان چیزی است که به زعم منابع، افراط‌گرایان در اسرائیل می‌خواهند تا روند نبرد نهایی سرعت یابد.
• استراتژی اتحاد از طریق انزوا: با متحد کردن جهان علیه اسرائیل، در واقع جمعیت اسرائیل مجبور به متحد شدن می‌شوند.
۲. استراتژی «رودخانه پشت سر»
برای توضیح اینکه چگونه این نفرت و تابو منجر به وحدت داخلی می‌شود، منابع از یک استراتژی نظامی باستانی چینی با عنوان «جنگ با رودخانه پشت سر» استفاده می‌کنند:
1. اصل استراتژی: در این استراتژی، فرمانده ارتش را مجبور به عقب‌نشینی به سمت رودخانه‌ای می‌کند که راه فرار را مسدود می‌کند.
2. حذف گزینه عقب‌نشینی: سربازان تنها دو انتخاب دارند: یا در رودخانه غرق شوند یا تا پای جان بجنگند. اغلب سربازان گزینه جنگیدن را انتخاب می‌کنند و در نتیجه متحد، مصمم و پرانرژی می‌شوند.
3. کاربرد بر اسرائیل: منابع معتقدند که منطق مشابهی در اقدامات اسرائیل در غزه جاری است. در اینجا، تابوی کشتار کودکان نقش «رودخانه» را ایفا می‌کند.
این تابوی وحشتناک به منزله «رودخانه» عمل می‌کند؛ یعنی راه خروجی برای اسرائیل وجود ندارد. یا باید تا انتها پیش بروند، یا جهان به سراغشان خواهد آمد و نابودشان خواهد کرد. این اجبار به مبارزه یا نابودی، مردم اسرائیل را وادار می‌کند تا برای بقای خود متحد و همبسته شوند.
در نهایت، این عمل که منابع آن را نوعی «قربانی آیینی» با هدف اتحاد جمعیت توصیف می‌کنند، بر اساس این منطق است که با ایجاد شدیدترین شکل تنفر جهانی، جامعه داخلی مجبور به همبستگی و بسیج کامل می‌شود.
چه شباهت‌های تاریخی میان اقدامات اسرائیل و اعمال قربانیان باستانی وجود دارد؟
بر اساس نظریه‌پردازی‌های مطرح‌شده در منابع، شباهت‌های تاریخی عمده‌ای میان اقدامات اسرائیل در غزه و اعمال قربانیان باستانی، به‌ویژه در زمینه قربانی آیینی (ritual sacrifice) و کشتار عمومی دشمنان، وجود دارد.
وجه تشابه اصلی: عمل قربانی آیینی
منابع استدلال می‌کنند که آنچه در غزه رخ می‌دهد، قربانی آیینی است و این عمل در تاریخ بشر بارها اتفاق افتاده است. این شباهت‌ها بر اساس اعمال تمدن‌های باستانی زیر توضیح داده می‌شوند:
۱. آزتک‌ها (Aztecs)
• عملکرد: آزتک‌ها قبل از رفتن به جنگ، اقدام به قربانی کردن انسان می‌کردند.
• شیوه اجرا: آنها کشتار جمعی دشمنان خود را به صورت عمومی انجام می‌دادند.
• شواهد: در معابد حفاری شده آزتک‌ها، هزاران جمجمه انسانی کشف شده است.
• شباهت به اقدامات اسرائیل: این مقایسه بر کشتار جمعی دشمنان در معرض دید عموم تأکید دارد.
۲. فنیقی‌ها/کارتاژی‌ها (Phoenicians/Carthaginians)
• عملکرد: فنیقی‌ها، به ویژه کارتاژی‌ها، به دلیل نوع خاصی از قربانی کردن مشهور بودند: قربانی کردن کودک.
• شباهت به اقدامات اسرائیل: این مقایسه قوی‌ترین شباهت را نشان می‌دهد، زیرا تقریباً نیمی از جمعیت قربانیان (۴۷ درصد) که در غزه کشته می‌شوند، کودکان زیر ۱۸ سال هستند.
۳. رومی‌ها (Romans)
• عملکرد: رومی‌ها نیز قربانی کردن انسان را انجام می‌دادند، هرچند آن را پنهان کرده و به شکل دیگری اجرا می‌کردند.
• شیوه اجرا: پس از هر جنگ بزرگ، آنها تمام رهبران اصلی دشمنان خود را اسیر می‌کردند و آنها را در خیابان‌های رم در مراسمی به نام «پیروزی» (triumph) به رژه در می‌آوردند.
• نتیجه: در پایان این رژه، دشمنان را در معبد ژوپیتر (خدای آنها) جمع کرده و آنها را خفه می‌کردند تا بمیرند. این عمل در واقع قربانی کردن انسان بود.
هدف مشترک: اتحاد و بسیج
بر اساس نظریه‌ای که در منبع مطرح شده است، پرسش اصلی این است که چرا آزتک‌ها، فنیقی‌ها، رومی‌ها و امروزه اسرائیلی‌ها این کار را انجام می‌دهند؟.
استدلال می‌شود که هدف از این «قربانی آیینی» (در مورد اسرائیل در غزه)، متحد کردن جمعیت اسرائیل است. اسرائیلی‌ها عمداً این اعمال را در معرض دید جهانیان انجام می‌دهند تا نفرت جهانی را برانگیزند [۴، ۵]. این انزوا و نفرت جهانی باعث می‌شود که جامعه اسرائیل وادار به همبستگی و بسیج کامل برای مبارزه تا پایان شود.
به عبارت دیگر، در تمام این نمونه‌های تاریخی و مورد ادعایی اسرائیل، عمل کشتار جمعی به عنوان یک ابزار استراتژیک عمل می‌کند، خواه برای پیروزی نظامی (مانند آزتک‌ها و رومی‌ها) و خواه برای ایجاد تابوی نهایی و اجبار جامعه داخلی به اتحاد کامل .
چگونه می‌توان استراتژی اسرائیل را به‌عنوان یک فداکاری آیینی درک کرد؟
تئوری مطرح‌شده در منابع، استراتژی اسرائیل در غزه را به عنوان یک فداکاری آیینی (Ritual Sacrifice) درک می‌کند. این درک بر پایه هدف، شیوه اجرا، و نتیجه استراتژیک این اقدامات استوار است.
در اینجا نحوه درک این استراتژی به عنوان یک فداکاری آیینی بر اساس منابع توضیح داده شده است:
۱. ماهیت عمل: فداکاری کودکان
منابع استدلال می‌کنند که وجه اصلی که این اقدامات را به یک فداکاری آیینی شبیه می‌سازد، تمرکز بر کشتار جمعی است، به‌ویژه با توجه به آمار قربانیان.
• کشتار غیرمعمول: آنچه اسرائیل انجام می‌دهد، به این دلیل «وحشتناک» است که دقیقاً مشابه همان فداکاری‌هایی است که در تاریخ بشریت اتفاق افتاده است.
• قربانی کردن کودک: این مقایسه قوی‌تر می‌شود زیرا نزدیک به نیمی از جمعیت قربانیان غزه (۴۷ درصد)، کودکان زیر ۱۸ سال هستند. این امر مستقیماً با اعمال باستانی مانند قربانی کردن کودکان توسط فنیقی‌ها (کارتاژی‌ها) مقایسه می‌شود.
۲. هدف استراتژیک: خلق «تابوی نهایی»
برخلاف روش‌های کارآمد و محرمانه‌ای که برای حذف جمعیت غزه وجود دارد (مانند مسموم کردن آب یا هوا)، اسرائیل عمداً انتخاب می‌کند که این اعمال را در معرض دید جهانیان انجام دهد.
• نمایش عمومی: منابع استدلال می‌کنند که این اقدامات عمدی هستند و اسرائیلی‌ها می‌خواهند که دنیا آنها را ببیند و از آنها متنفر باشد.
• ایجاد شدیدترین تابو: هدف این است که با انجام بدترین کاری که در جامعه مدرن می‌توان انجام داد، یعنی کشتن کودکان، یک تابوی نهایی و مطلق ایجاد شود. این تابو منجر به احساس انزجار و تحقیر جهانی می‌شود.
۳. نتیجه آیینی: اتحاد داخلی از طریق نفرت جهانی
عملکرد فداکاری آیینی در این نظریه، وحدت‌بخشیدن به جمعیت داخلی اسرائیل است.
• تسریع آخرالزمان‌گرایی: این استراتژی در راستای اعتقادات افراط‌گرایانه (آخرالزمان‌شناسی یهودی) عمل می‌کند، که بر اساس آن اسرائیل باید در پایان جهان با تمام دنیا بجنگد و خدا به آنها کمک خواهد کرد تا پیروز شوند. افراط‌گرایان در دولت اسرائیل می‌خواهند روند این نبرد نهایی را تسریع کنند.
•
