چرا برخی از گروه‌های ایرانی-آمریکایی و سیاستمداران اسرائیلی با سیاست‌های جنگ‌طلبانه مخالفت می‌کنند؟

این پرسش بسیار مهم است و منابع موجود دلایل روشنی برای مخالفت برخی گروه‌های ایرانی-آمریکایی و برخی مقامات اسرائیلی با سیاست‌های جنگ‌طلبانه ارائه می‌دهند، که عمدتاً بر امنیت، دیپلماسی و جلوگیری از تلفات غیرنظامی متمرکز است.

در اینجا به تفکیک به دلایل مخالفت این دو گروه می‌پردازیم:

۱. دلایل مخالفت گروه‌های ایرانی-آمریکایی با جنگ‌طلبی

برخی گروه‌های ایرانی-آمریکایی و صداهای معقول در این جامعه به دلایل مختلفی با اقدامات تهاجمی و جنگ‌طلبانه مخالفت می‌کنند:

• اولویت دیپلماسی و توافق: اکثریت ایرانی-آمریکایی‌ها از توافق هسته‌ای و مذاکراتی که در جریان بود حمایت می‌کردند، زیرا این مذاکرات جایگزینی برای موضع تندروها در ایران ارائه می‌داد و مسیری روشن‌تر برای لغو تحریم‌ها و ایجاد مقداری اعتماد به حرف ایالات متحده فراهم می‌آورد.
• جلوگیری از بمباران خانواده‌ها: صرف نظر از احساسات ایرانیان-آمریکایی درباره رژیم حاکم، هیچ‌کس نمی‌خواست خانواده‌اش بمباران شود.
• مخالفت با تغییر رژیم با حمایت خارجی: برخی سازمان‌های کوچک غیرانتفاعی مانند NIAC، خط مشی‌ای را در پیش گرفتند که هم از تغییرات انقلابی داخلی توسط ایرانیان حمایت می‌کردند و هم با جنگ‌های تحت حمایت خارجی برای تغییر رژیم مخالفت می‌کردند.
• تجربه پیامدهای جنگ: ایرانیان عادی و ایرانیان-آمریکایی‌هایی که خواهان تغییر رژیم بودند، اکنون اثرات واقعی اقدامات نظامی را مشاهده کرده‌اند، مانند منفجر شدن ساختمان‌های آپارتمانی.
• در جریان جنگ ۱۲ روزه، مردم نگران دوستان و خانواده خود بودند و در پاسخ به بمباران‌ها برای بازگرداندن پسر شاه اعتراض نکردند.
• تلاش برای بی اعتبار کردن صدای معقول: کسانی که خواهان جنگ هستند (مانند لابی “اسرائیل در هر صورت”) به شدت تلاش می‌کنند تا صدای معقول ایرانیان-آمریکایی را بی‌اعتبار کنند، از جمله با تهمت زدن به آنها به عنوان لابی‌گر رژیم.

۲. دلایل مخالفت سیاستمداران اسرائیلی با سیاست‌های جنگ‌طلبانه

برخی از چهره‌های اسرائیلی، به‌ویژه در محافل نظامی و امنیتی، دلایل عملی و امنیتی برای حمایت از دیپلماسی و مخالفت با رویکردهای جنگ‌طلبانه داشتند:

• مزایای امنیتی توافق هسته‌ای: سرلشکر اسحاق بن اسرائیل، یک ژنرال اسرائیلی، علناً مخالفت خود را با مخالفت نتانیاهو با توافق هسته‌ای ایران و آمریکا ابراز کرد.
• نظارت بی‌سابقه: توافق هسته‌ای ایران و آمریکا مزایای اساسی در زمینه عدم اشاعه امنیتی در سراسر منطقه ارائه می‌داد.
• این توافق، نظارت بی‌سابقه‌ای بر برنامه هسته‌ای ایران ایجاد می‌کرد که اکنون چنین نظارتی وجود ندارد (بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی یا اطلاع دقیقی از میزان اورانیوم غنی‌شده ایران در حال حاضر در دست نیست).

درک عواقب اقدامات جنگ‌طلبانه

مخالفان سیاست‌های جنگ‌طلبانه به خوبی از پیامدهای منفی این اقدامات آگاه هستند:

• تلفات غیرنظامی گسترده: در طول جنگ ۱۲ روزه، صدها غیرنظامی، از جمله زنان و کودکان، کشته شدند.
• نسبت تلفات غیرنظامیان (کشته شده توسط ایران در مقابل کشته شده توسط اسرائیل) قابل مقایسه نیست؛ این نسبت حدود ۲۵ به هزار بوده است.
• اشتباه محاسباتی در تحریک انقلاب: تلاش‌های لابی‌هایی که خواهان جنگ هستند برای تحریک انقلاب از طریق بمباران (مانند حمله به زندان اوین) یک اشتباه محاسباتی بود؛ آنها فکر می‌کردند مردم پس از چند بمباران، برای استقبال از پسر شاه فرش قرمز پهن خواهند کرد، در حالی که ایرانیان عادی به شدت نسبت به بمباران شدن واکنش منفی نشان دادند.
• هدف قرار دادن اماکنی مانند زندان اوین، که خانه فعالانی است که بیش از هر گروه دیگری برای تغییر و مبارزه با ظلم در ایران ریسک کرده‌اند، اقدامی بسیار پوچ و متناقض با هدف ادعایی تحریک تغییر است.

به طور خلاصه، در حالی که ایرانیان-آمریکایی مخالف، انگیزه‌ای عاطفی (حفاظت از خانواده) و دیپلماتیک (دستیابی به رفع تحریم‌ها) دارند، مقامات اسرائیلی مخالف، بر امنیت عملی و سودمندی نظارتی توافق دیپلماتیک تأکید می‌کنند تا از خطراتی که اکنون در فقدان آن توافق با آن روبرو هستند، دوری جویند.

مخالفت با سیاست‌های جنگ‌طلبانه شبیه به تلاش برای استفاده از یک نقشه راه دقیق (دیپلماسی) است تا به جای آنکه با چشم بسته و بمباران کورکورانه (جنگ‌طلبی) به مقصد برسیم و در نهایت به غیرنظامیان و اهداف اشتباه آسیب بزنیم، به امنیت و اهداف بلندمدت دست یابیم.